Jimmy’s Bar

Miejsce te samo w sobie - jak wiele innych w zasadzie - było łupione niejednokrotnie. Nie dziwiło to naszego bohatera, patrząc na kryzys i ogólne warunki do życia. Nie mógł więc zaznać tutaj wygód, wysokiej jakości trunków jak i egzotycznych strojów u pracowników lokalu do których przywykł w Panoramie. Mieszkał jednak w Outlandzie dobre dwa lata i nowe realia zostały przez niego zaakceptowane. Tęsknił za lepszym życiem, lecz dzielnie znosił wszelkie trudności i niewygodny w imię swoich własnych zasad. Największe wyrzuty sumienia, których nie zdołał się pozbyć to tęsknota za żoną. Przez wzgląd na nią, kwestionował samego siebie. Pocieszał się jednak faktem, że decyzja małżeństwa była wspólna a on sam wziął na siebie całą winę. Kosztowało go to utratę pozycji i statusu, lecz dzięki Fable zdołał przeżyć i wylądował właśnie w tym rejonie. Przymuszony nauką nowych rzeczy częściowo się zmienił, lecz doświadczenie medyczne pozostało i oferował szeroko swoje usługi każdemu chętnemu. Nie interesowało go do jakiego gangu pacjent należał. Jeżeli mógł pomóc, robił to. A z jakim efektem? Doskonałym. Bycie jednym z głównych - obecnie byłych - naukowców w HUMANI LABS swoje zrobiły. Fakt ten nikomu tutaj nie jest znany ale mniejsza. Ograniczały go jedynie komplementy i ekwipunek, lecz ten szybko znajdował się w jego pracowni kiedy zorientowano się, że było warto się o taki starać. Miejscowi niezwykle szybko docenili jego osobę a on lubił zbierać wszelakie przysługi i opłaty, które pozwalały mu na pewne zakupy i swobodę, często w tym rejonach trudną. Do baru poszedł z przyzwyczajenia, nastał wieczór i było już po godzinach pracy. Ucieszyła go niezwykle obecność Anastazji, którą miał obok siebie i cenił niezwykle. Nie będąc zaś osobą konfliktową po wejściu uśmiechnął się widząc kompletne pustki, obrał pierwszy lepszy wolny stolik z towarzyszką i wyciągnął buteleczkę whisky. Mógł sobie na to pozwolić? A mógł. Darmowe leczenie od postrzału pobliskiego rzezimieszka doprowadziło do pewnej wdzięczności. Oczywiście nie był to trunek mogący pochwalić się dobrym rocznikiem, lecz nie o o to teraz chodziło.
-Za lepsze jutro! - rzekł w kierunku brunetki pełen optymizmu. Udawał? Był poważny? Ciężko stwierdzić. Liczył jednak - a wręcz błagał - o lepszą przyszłość.

Śmierć. Śmierć nie jest niczym niezwykłym w świecie, który przeżył apokalipsę i od jakiegoś czasu powoli się po niej podnosi. Tym bardziej nie dziwi w miejscu takim jak to - opuszczonym przez wszystkich bogów piekle dla wyrzutków, którzy z różnych powodów nie pasowali do świata zbudowanego przez oligarchów. A jednak każda śmierć odciska swoje piętno na ludziach wokół: rodzinie, świadkach albo tych, którzy usilnie próbowali wyrwać kostusze nieszczęśnika, który koniec końców i tak bezwładnie wylądował w jej ramionach.
Banshee widziała ich wiele. Od anonimowych ciał w przyszpitalnej kostnicy po trupy bliskich ludzi. Jedne ruszały ją mniej, inne bardziej. Największą gorycz czuła, gdy pomimo długich prób, nie udawało jej się uratować czyjegoś życia. Tak było tym razem. Po wielogodzinnej walce pozostało jej tylko przeprosić rodzinę, że oto właśnie odszedł ich brat, mąż, ojciec. Że wykrwawił się i doszło do wstrząsu po tym, jak pękły szwy po ostatnim zabiegu. Powiedzieć, że zrobiła co mogła i przytulić świeżo upieczoną wdowę. Wiedziała, jaki ból musieli teraz odczuwać i była zła. Zła, bo wiedziała, że można było tego uniknąć, gdyby tylko poprzedni lekarz nie spieprzył sprawy. Bo to nie były jej szwy, które pękły.
Chociaż kategorycznie wzbraniała się przed otrzymaniem zapłaty za wizytę, i tak na odchodne zostały jej wepchnięte dwie butelki ręcznie robionego piwa. Początkowo planowała podzielić się nim z bratem, ale koniec końców jej kroki zawędrowały do baru Jimmy'ego, kimkolwiek by on nie był. Potrzebowała się zresetować, wyłączyć, jakoś odreagować. Chociaż na chwilę zapomnieć o całej sprawie.
Weszła do knajpy dopiero chwilę temu, a już zdążyła przyzwyczaić się do tutejszego swądu i skrzypienia desek, gdy przebiegały po nich szczury. Przysiadła się zaledwie dwa stoliki od jakiejś parki i to wcale nie dlatego, że potrzebowała teraz towarzystwa innych ludzi. Po prostu tylko ten stolik wyglądał na na tyle czysty, aby postawić na nim cokolwiek spożywczego. Po chwili jednak zaczęła jej przeszkadzać obecność ludzi. Planowała już nawet wyjście i poszukanie jakiegoś mniej "zatłoczonego" miejsca, kiedy siedząca niedaleko kobieta odezwała się. Początkowo nie zwróciła uwagi na jej słowa, ale dopiero po chwili coś jej styknęło w głowie. "Doskonałej klasy lekarz"? To nie mogła być pomyłka. Dotychczas słyszała tylko o dwóch medykach na tym pustkowiu: jednym była ona, drugi natomiast spieprzył sprawę i przyczynił się do śmierci człowieka. Może nawet przymknęłaby na to oko, stwierdziła, że to nie jego wina i czasami takie rzeczy po prostu się zdarzają, ale alkohol sprawił, że jej zirytowanie było jeszcze większe. I miała zdecydowanie więcej odwagi powiedzieć to, co myślała.
- Doskonałej klasy lekarz, co? - zaśmiała się, chociaż wyraz jej twarzy odległy był od radosnego. W międzyczasie odwróciła się przodem do parki i odstawiła na stół dotychczas trzymaną w dłoniach butelkę, prawie ją zbijając. - Doktor Venturi, zgadza się? - spytała, bo chociaż była prawie pewna, iż po tych ziemiach nie stąpał inny lekarz, nie chciała rzucać oskarżeń w niewinnego człowieka. A tych miała całkiem sporo.

Ann, dwie uwagi. O ile oczywiście już tam pominiemy fakt, że pisząc ostatnia zmieniłaś koncepcję naszych postów (gdzie opisywaliśmy pusty bar a Ty nagle się tam magicznie pojawiłaś xD) to jednak bardzo prosiłbym nie wymyślać własnych faktów, czynności dokonanych i przeszłości mojej postaci. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie Luca (który ma takie, a nie inne doświadczenie, klepnięte przy akceptacji KP), który spartolił prostą robotę z zakładaniem/zdejmowaniem szwów i przez to kogoś zabił . Oczywiście, możemy się na spokojnie dogadać na PW, kto co mógł o kimś słyszeć i co się w jakimś okresie ich życia zadziało, że jednak jakieś plotki lecą. Więc pewnej części posta nie akceptuję i przyjmuję to jako forma ogólnego niezadowolenia Ann, że jednak ktoś może jej robotę podpieprzać i z tego powodu jest potencjalna spina .
______________________________

Luca uśmiechnął się delikatnie słysząc pierwszy komentarz towarzyszki na temat faktycznego stanu lokalu. Zapewne nawet w latach swojej świetności była to dziura, do której mieliby wątpliwości wejść. Czasy się jednak zmieniły, sytuacja stała się niekorzystna i ta dwójka została zmuszona radzić sobie w znacznie gorszych warunkach, niż do jakich byli przyzwyczajeni. Jego bolał osobiście fakt, że dorobił się tak wiele a stracił to w mgnieniu oka. Pocieszał się jednak, że poświęcenie i wzięcie na siebie całej winy uratowało żonę, która nadal mogła cieszyć się wszystkimi przyjemnościami i dogodnościami, jakie Panorama oferowała. Kciukiem delikatnie przejechał po obrączce, kiedy siedzieli już przy stole. Gest odruchowy, ale na szczęście praktycznie teraz niedostrzegalny.
Pierwszy łyk wzięty i już tylko należało czynność powtarzać do momentu osiągnięcia pożądanego stanu. Butelka powinna im mimo wszystko wystarczyć na dzisiejszy wieczór. Rzadkość picia, mniej posiłków i to jeszcze gorszej jakości były w zasadzie gwarancją powolnego tracenia dawnej mocnej głowy i tolerancji. Podniósł lekko brew słysząc takie pytania i to tak szybko od dziewczyny. Znali się już nie od wczoraj, jednakże swoją przeszłość trzymał w tajemnicy przed wszystkimi. Ignorował zaś jej ciekawość najdłużej jak się tylko dało. Uśmiechnął się, chcąc jej odpowiedzieć, ale nie było mu to dane. Wpierw komentarz w jego kierunku, następnie niechlujne położenie własnej butelki na ich stoliku a na sam koniec pytanie skierowane bezpośrednio do mężczyzny. Zmrużył lekko oczy w zastanowieniu. Znał ją? Nie wyglądało na to. Jej aparycja i pewne cechy fizyczne jednak pozwoliły jeszcze trzeźwemu umysłowi na rozpracowanie zagadki. Czyżby miał do czynienia z kobietą, która przedstawiała się jako Banshee? Lekarz? A może prosta zielarka? Pewności nie miał gdzie zaczynały się i kończyły jej kompetencje, wiedział jednak o jej próbach pomagania i leczenia ludzi z Outlandu. Jedną rękę miał schowaną pod stołem, lecz nie leżała ona jeszcze na broni. Wątpił, by chciała zrobić im krzywdę, lecz ostrożności nigdy za wiele. Jak zaś zareagowała brunetka?
-Zgadza się. Mogę w czymś pomóc? Czy jest to jednak próba nawiązania rozmowy między kolegami z profesji? - strzelił, sprawdzając reakcję. Każdy ruch, akcja, rzucone słowo i komentarz będą kolejnymi wskazówkami dla naszego bohatera. Na jego twarzy zaś widniał delikatny, spokojny i przyjacielski uśmiech. Nie zamierzał prowokować.

Zabawne jak dwa zdania mogą sprawić, aby atmosfera stężała do gęstości przeciętnej galaretki. Nie uszło jej uwadze, że pomimo tego, iż to nadal były tylko słowa, parka gotowa była skrócić ją o głowę, jeśli tylko zrobi niewłaściwy ruch i spróbuje przejść do czynów. A nie spróbuje. Nawet wkurwiona i po piwku nie przekraczała pewnych granic. Doskonale wiedziała, że słowa potrafiły zranić dużo bardziej niż ciosy, zwłaszcza, iż Luca - w przeciwieństwie do niej - nie wyglądał na chucherko, które zdmuchnie byle podmuch wiatru.
Oparła się swobodnie o sfatygowane oparcie krzesła, jakby chcąc podkreślić, że nie ma zamiaru rzucać się tu komukolwiek do gardła. Nie w fizycznym tego słowa znaczniu. Już miała odpowiedzieć Luce, wyrzucić z siebie to, co do niego miała, ale usłyszała krótki, szorstki dźwięk odpalania zapałki, któremu zawtórował najpierw smród siarki, a potem palonego tytoniu. Jej spojrzenie odruchowo padło na towarzyszkę lekarza, której wcześniej jakoś się nie przyjrzała. Pewnie w normalnej sytuacji jej niezwykła uroda od razu przykułaby jej wzrok. Nie na co dzień można było zobaczyć tak piękną kobietę tułającą się po Outlandzie. Na pierwszy rzut oka możnaby odnieść wrażenie, że nie pochodzi stąd, tylko z jakiejś odległej, magicznej krainy. A mimo wszystko było w niej coś surowego, co idealnie wpisywało się w obraz typowego mieszkańca Outlandu. No i te papierosy, których dym, gdy tylko dotarł do nozdrzy Banshee, nieprzyjemnie zacisnął jej gardło na chwilę, jakby ciało usilnie chroniło się przed trucizną.
- A ja słyszałam, że konanie na raka płuc to wspaniała zabawa - ucięła sucho. Nie chciała teraz wdawać się we wspaniałą rozmowę o jej osiągnięciach i rozdawać autografy. Widziała, że nieznajoma próbowała być buforem między nią i Lucą i zniwelować ewentualne spięcia, ale nie wyglądało na to, aby to miało pomóc.
Po chwili lekarka znowu uniosła spojrzenie na Lucę. Irytował ją ten szarmancki uśmiech, ten pozornie spokojny ton pomimo faktu, że atmosfera między nimi nie zachęcała do tego typu reakcji. A mimo wszystko z tyłu głowy wiedziała, że i ona nie zacznie zaraz krzyczeć i rzucać przedmiotami. Rozwiązywanie konfliktów z uśmiechem na ustach chyba po prostu było wpisane w ich profesję.
- Aiden Jenkins, lat trzydzieści siedem. Rana kłuta jamy brzusznej, dźgnięty nożem przez osobę trzecią i zostawiony w tym stanie na pewną śmierć. Kojarzysz ten przypadek? - zapytała "kolegę" po fachu. Nawet w takiej sytuacji potrafiła zachować jakikolwiek profesjonalizm. Chyba miała to we krwi. Obserwowała uważnie Venturi'ego spod jasnej grzywki. Nie zdziwiłaby się, gdyby absolutnie zapomniał o takim pacjencie. W końcu musi ich mieć dziesiątki, a przypadków zabójstw rabunkowych (albo chociaż ich prób) na terenie Outlandu było tyle, że nie sposób ich zliczyć. Niemniej jeśli pamięć doktora nie była tak dobra, nie omieszka się dokładnie przedstawić mu całej sprawy.

Nie było tej dwójce dane spędzić trochę czasu ze sobą, wszystko dzięki trzeciej osobie w pustym barze. Szczerze wątpił, by zdradził Anastazji swoją historię w tej chwili. Panował nad sobą i wiedział doskonale czym mogło to grozić. Nie oznaczało to jednak, że nie wyrzuciłby z siebie przypadkiem jakąś małą niby nic znaczącą rzecz, kiedy ta butelka byłaby już pusta. Kwestia ta jednak została odrzucona na bok, ponieważ mieli teraz zupełnie inne zmartwienie. Luca był ostatnim, który oceniał ludzi po wyglądzie. Świat zaś stał się surowszy, warunki trudniejsze, tragedie były na porządku dziennym więc w zasadzie utrzymywanie się w dobrym stanie było niezwykle ciężkie jak wręcz niemożliwe, kiedy nie należało się do Panoramy. Bardziej był zainteresowany i spoglądał na charakter i wnętrze. Spędzenie zaś dwóch lat w Outlandzie nauczyło go, że początkowo nerwowe i gniewne zachowanie nie zawsze musi się kończyć tragicznie. Był to sygnał ostrzegawczy, bez wątpienia, ale przecież w zasadzie mieli tylko siebie. Każdy mądrzejszy idee rozumiał. Włoch dlatego tak dobrze sobie radził i nie musiał się zbytnio martwić o ochronę. Był cennym nabytkiem a jego własny gang nie miał nic przeciwko jego bonusowej pracy na rzecz społeczeństwa. W końcu "organizacja" ta słynęła z pewnych cech, które wyróżniały ją od pozostałych ugrupowań.
Papierosa kompletnie zignorował, będąc do tego doskonale przyzwyczajonym. Nawyk ten był dostrzegalny wszędzie, jedynie co mogło różnić ludzi to marka oraz jakość tytoniu. Jeżeli jego towarzyszka miała ochotę zabić tak kilka minut bądź się odstresować, brunet był ostatnim, by jej rzucić jakąś uwagę.
Powracając jednak do Banshee, zadała mu kolejne pytanie. Początkowo zastanawiał się, czy chodzi tutaj o znajomości. Ktoś zrobił coś dla kogoś. Mogło z tego wynikać wiele dobrego, ale i złego. Szybko jednak zrozumiał, że jednak musiała go jakoś testować. Czy pamiętał? A jeżeli tak to czy opowie o tym? Przedstawi wykonane metody? Nie mógł odrzucić od siebie myśli, że kobieta starała się go cały czas prowokować. Wina całkowicie procentów? A może jakaś zawodowa rywalizacja? Nie zamierzał łyknąć tak łatwo przynęty. Być może odpowiedź ją zdenerwuje, taką jednak wysunął:
-Pamiętam doskonale każdą osobę, której pomogłem. Nie wypada mi jednak tak lekko odrzucić na bok tajemnicę lekarską. Wiele osób ceni sobie prywatność i taką jestem w stanie im zapewnić. - uśmiechnął się do niej delikatnie, dodając jednak po chwili poważniej -Dodatkowo... nic Ci do tego. - mniej grzecznie, jednakże tonacja była spokojna, nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów, a i mimika niespecjalnie się zmieniła. Zarysował jednak pewną linię, nie pozwalając sobie wejść na głowę. Mogła to zaakceptować bądź wybuchnąć, do wszystkiego miała całkowite prawo. Pomimo swoich manier i dobrego wychowania, nie był typem popychadła. Venturi zawsze wolał rozwiązywać każdy spór słownie, był jednak gotów zawsze bronić swojego i cudzego, gdyby zaszła taka potrzeba. Podsunął butelkę do Hel by mogła wziąć łyka, sam zamierzał tuż po niej.